ตำราโรคความดันโลหิตสูง

ตำราโรคความดันโลหิตสูง

ประวัติความเป็นมาที่นำมาสู่การค้นพบความดันโลหิตสูงเกิดจากความช่างสังเกตของนักปราชญ์ในอดีตและการบันทึกสิ่งที่พบเห็น เริ่มจากราวปี 2600 BC บันทึกของคนจีนเป็นหลักฐานแรกที่กล่าวถึงการเพิ่มแรงตึงของผนังหลอดเลือดแดง กล่าวไว้ว่าความดันโลหิตสูงคือระดับความแรงของชีพจร ซึ่งตรวจได้จากการใช้มือกด radial artery ต้องใช้แรงกดมากกว่าปกติในการทำให้ชีพจรหายไป ซึ่งปรากฏใน The Yellow Emperor’s Classic of Internal Medicine ซึ่งผู้ประพันธ์ยังกล่าวย้ำว่าไม่มีอะไรจะเหนือกว่าการตรวจชีพจรและต้องตรวจอย่างถูกต้อง การจะตรวจว่า Yin หรือ Yang เด่น ผู้ตรวจควรแยกชีพจรที่เบาและแรงตึงตัวของผนังหลอดเลือดแดงต่ำออกจากชีพจรที่แรงและความตึงตัวที่เพิ่มขึ้นของผนังของหลอดเลือดแดงได้ และผู้ประพันธ์ยังมีความเห็นเพิ่มเติมว่าหัวใจเป็นตัวควบคุมความแรงของชีพจรจากการขับเคลื่อนเลือดในหลอดเลือด การรับประทานเกลือปริมาณมากในอาหาร ชีพจรของผู้นั้นจะแรงและพบความตึงตัวของหลอดเลือดแดงเพิ่มขึ้น ต่อมาในปี 669-626BC เริ่มมีรายงานการรักษาความดันโลหิตสูงด้วยการเจาะเลือดออกทางหลอดเลือดดำ (blood letting)การดูดด้วยครอบแก้ว (cupping) และการฝังเข็ม สมัยโรมัน Cornelius Celsus บันทึกไว้ว่าชีพจรจะเร็วขึ้นและความแรงของชีพจรจะมากขึ้นเมื่อออกกำลัง มีอารมณ์และเมื่อพบแพทย์ (white coat phenomenon) Richard Bright (1836) เป็นคนแรกที่บรรยายลักษณะของ Bright’s disease ว่าเป็นการอักเสบของไต (acute glomerulonephritis) ซึ่งจะพบว่ามีการอักเสบและการแข็งตัวของไต 2 ข้าง…